Column Marije Breuker: ‘Leven op dagkoersen’

Bijna twee maanden geleden zag mijn wereld er heel anders uit dan nu terwijl mijn omgeving zo op het oog hetzelfde is gebleven zelfs verrijkt met een steeds meer stralende zon. Maar de horizon is voor mij als ondernemer, verre van zonnig, laat staan stralend. Met veel trots run ik al 16 jaar mijn incentivebureau.

Vele dalen overwonnen, vele pieken kunnen vieren. Wie in de reisbranche werkt heeft te maken met een soort wetmatigheid dat mondiale calamiteiten zijn weerslag hebben op de onze bedrijvigheid. 9/11, pilotenstakingen, kapotte brandstofslangen op Schiphol, de financiële crisis, de aswolk en dan nu …de Corona-Covid 19 crisis.

Vele collega’s en ikzelf ook stonden het eerste kwartaal van dit jaar aan het begin van een veel belovend MICE jaar. Mijn opdrachtenportefeuille was rijkelijk gevuld met mooie opdrachten in een meer dan gezond bedrijf. En toen en toen en toen.

Toen ineens Corona-Covid 19; de eerste noodgedwongen verplaatsingen naar het najaar kwamen. Een stormvloed aan acties kwam op me af. Het was een ongekende nieuwe situatie en dito uitdaging waarin alle betrokken partijen binnen ieder project onder mijn hoede moesten anticiperen.

Regelgeving, veel onduidelijkheid, op zoek naar duidelijkheid, coulance, geen coulance, wie draagt welke schade als deze er was, wat lukt wel, wat kan niet. Veel andere culturen, andere nationale richtlijnen, illegale noodwetten uit het buitenland als een fait accompli. Overuren waarin gespeeld moest worden met dagkoersen die dagelijks (sterk) fluctueerden. De welbekende overlevingsstand, vol overgave, net als ieder ander. Niet eens voor mijzelf, maar voor koning klant. (uren die overigens lastig te factureren zijn, ‘part of the job’ ding..) Het was, zeg maar, een enerverende kennismaking met deze Corona-variant (Covid-19)

De impact van Corona-Covid 19 nam in rap tempo toe en al snel werd duidelijk dat alles langer zou gaan duren en vooral complexer zou worden. Gelukkig heb ik al mijn groepen goed verzekerd inclusief pandemieën. Dat nam de acute financiële zorgen weg, maar de kracht van dit vertrouwen sloeg om in onrust. Kon er ook nog wel bij. De verzekeraar begon het spel te spelen.

Ongeloof, woede, boos, teleurgesteld, beschaamd. Alles heb ik gevoeld. De uiterst juridische grenzen werden opgezocht. Hoe dan? Er is toch geen twijfel mogelijk dat ik (en vele concullega’s met mij) een uiterst professionele dekking hebben aangeboden aan onze klanten. Hier staan we voor. Ontzorgen, professionaliteit, meedenken en indekken. Weken gaan voorbij in het juridische getouwtrek. Het komt vast goed, maar de ellenlange weg om gelijk te halen is een extra ballast en vooral nog steeds een dagelijkse energievreter. Het – zacht uitgedrukt- frustreert, zeker omdat ik niet gewend ben klanten zo lang in het ongewisse te laten.

Op rustige momenten, en die zijn er inmiddels echt ook wel door Corona (nog drie weken en ik doe echt aan yoga…), denk ik veel na en probeer ik te voelen waar ik als mens, als ondernemer, sta. Mijn bedrijf, met trots opgebouwd, heeft een enorme koerswijziging met bestemming onbekend gekregen zonder daar invloed op te hebben. Alle najaar projecten lijken inmiddels naar 2021 uit te wijken of komen te vervallen.

Niet gefaald, maar wat dan wel? Een soort van rouwproces, geen eigen regie, ronddobberend in een bootje in een woeste oceaan en nog geen haven in zicht zien. Zoiets. En voor een eventmanager, die juist altijd over een ijzersterk kompas beschikt en een pur sang planner is, voelt dat heel vreemd, onbestemd. Leven op dagkoersen dan maar en dan toch maar soms even die stralende zonnestraal pakken voor de vitamine D, nieuwe energie. Doet een mens goed. Op naar een nieuwe week!

Op verzoek van MICE & Business Travel houdt Marije Breuker, oprichter van Motivation Travel een wekelijks dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis. Dit is deel 1.